Midlife Express deel vier.
Op woensdag 6 mei 2009 trad de Midlife Express (ME) aan tegen het eerste team van Haskerhorne, dat de ranglijst aanvoerde. Uw verslaggever ging in gesprek met de absolute hoofdrolspeler. Een impressie.
Voor me ligt meneer Bal. Eén van de zes. Hij ziet er gehavend uit. Op zijn rechterwang staat nog altijd prachtig het sjabloon ME te zien, maar ook die letters hebben hun oorspronkelijke glans verloren. Dit is één van die illustere ballen waarmee het vierde 35+ team van de Vliegende Bal haar wedstrijden speelde. Meneer Bal is wat kaal geworden, maar nog altijd krachtig. Hier en daar is wat gravel te zien. Het is duidelijk: met deze Bal is geknokt.
“Meneer Bal, kunt u me vertellen wat voor u het hoogtepunt van de wedstrijd was?”
Bal aarzelt geen moment. “Toen ik uit de koker mocht. Daar heb ik mijn hele leven op gewacht. Voor dat moment ben ik in productie genomen, is mij de lucht ingeblazen en ben ik gekokerd. U moet weten, ik ben van december 2008 en hier heb ik al die maanden van gedroomd. Toen op dinsdagavond 5 mei 2009 – naar later bleek – coach Sven Slikkerveer de kokers open maakte, wist ik het: morgen is het zover. We hadden nog zo’n 24 uur om wat te wennen aan de atmosfeer om zo de spelers de volgende dag het optimale balgevoel te geven. Heerlijk was het.”
Meneer Bal glundert van oor tot oor. Ik bespeur een kuiltje in zijn linkerwang.
“En toen begon de wedstrijd. Was het wat u ervan voor had gesteld?”
“Meer dan dat zelfs. Ik heb genoten. De meeste rally’s waren niet zo lang. Er waren geen lange base-line rally’s bij, maar vooral korte en flitsende acties. Dat betekent veel volleys en smashes en dat is toch het meest spectaculair voor de onpartijdige Bal.”
“Kunt u beschrijven wat voor u het hoogtepunt van de wedstrijd was?”
“Twee momenten. Het ene was die ene fantastische touch van Eric Lammers. U weet wel, die kleine die alsmaar zo aan het smashen was. Ik heb er nog altijd zere wangen van. Maar die ene keer behandelde hij me met gevoel, met respect als ik het zo zeggen mag. Ik wist niet dat dat mogelijk was. Hij sloeg bewust wat onder me door – slice noemen ze dat – en ik daalde aan de zijkant van het veld precies achter het net. De tegenstander kwam er al aan rennen en ik verwachtte elk moment weer een dreun. Maar in plaats daarvan stuiterde ik door het effect van de speler terug over het net in het veld van Eric en Aart, zonder dat de tegenstander er aan kon komen.”
“Goh, wat bijzonder. Dat zie je niet elke dag.”
“Nee, dat klopt. Ze waren vergeten met camera’s aanwezig te zijn, die sukkels van Studio Sport. Dat had makkelijk gekund, want Chelsea – Barcelona was al lang afgelopen. Nu was dit moment helaas niet in het Sportjournaal te zien. En dan dat andere hoogtepunt. Eén van die tegenstanders serveerde telkens loei- en loeihard. Wat deed me dat zeer zeg! Ook die ene keer. Met een noodgang werd ik van zijn racket gezonden en belandde ik zomaar in de nieren van de andere tegenstander die voor aan het net stond. Hij stond minutenlang dubbel van de pijn. Stiekem dacht ik: ‘ze geven mij af en toe flink op zijn donder, maar nu heb ik er toch eentje lekker zelf te pakken!’ Ja, ik weet dat ik dat niet mag denken. Stel je voor dat baas Wilson er achter komt. Want ik moet dienstbaar zijn, de speler telkens weer de andere wang toekeren, dat is nu eenmaal mijn roeping. Maar licht leedvermaak had ik wel.”
“Kunt u me nog wat van de wedstrijd vertellen?”
“Hoezo?”
“Nou, hoe de wedstrijd afliep?”
“O ja, dat zou ik bijna vergeten. Ik heb er na afloop even navraag naar gedaan bij mijn vijf collega’s die net als ik op deze avond het moment van hun kortstondig leven hadden. De partij eindigde in 2-2. Eric Lammers en Aart Veldhuizen wonnen beide partijen, die iets langer duurden dan eigenlijk nodig was. Op het andere veld verloren de bekende Jurgen Coerts en Dirk Jan Haasjes de ene en Sven Slikkerveer en Dirk Jan Haasjes de andere partij.”
“Zo eindigde uw avond dus.”
“Ja. Dit was de avond van mijn leven. Schrijft u maar gerust op: ik ben een gelukkige Bal. Mijn taak op aarde is volbracht. En ik heb er van genoten. Hoe het verder met mij gaat? Misschien komt er nog een toetje in de vorm van een vriendschappelijk partijtje. Dat zou mooi zijn, maar veel verwacht ik er niet meer van. Ik merk dat ik wat ouder wordt, dat de veerkracht aan het afnemen is. Maar hoe dan ook: ik heb er van genoten.”
“Dank voor dit interview, Bal. Misschien mag ik u nog eens goed raken.”
Aart Veldhuizen.