Voor mijn verjaardag kreeg ik een nieuw horloge. Na tien dagen weet ik er al aardig de weg op, ik kan er zelfs al op zien hoe laat het is. Ik ben mijn horloge Garminneke gaan noemen. Garminneke is slim. Ze weet vrijwel alles van me: hoeveel stappen ik gelopen heb, hoeveel verdiepingen ik bezocht, hoeveel stress ik heb, hoe lang ik gefietst heb en met welke hartslag, wat mijn ademhalingsfrequentie is en wat mijn body-batterij is en nog veel meer. ‘Body-batterij’ is een grappig woord. Het is een getal tussen de 0 en de 100 dat aangeeft hoe mijn fysieke conditie op dit moment is. Ik kijk elke ochtend hoe hoog die is. Vanmorgen was die erg laag: maar 22 en nu zelfs nog maar 19!
Sinds ik met Garminneke samenleef, hebben we vreemde gesprekken. Toen Selma vanmorgen vroeg of ik goed geslapen had, antwoordde ik dat ik daarvoor even op mijn horloge moest kijken. “Ik zie het al: slecht geslapen, maar vijfenhalf uur.” Dat weet Garminneke dus. En ze liegt niet. Want het klopt. Gisteravond vierden we de 27e verjaardag van onze dochter met een etentje en ik heb me behoorlijk laten gaan. Dat sliep vannacht niet lekker en halverwege de nacht gooide ik de hele kaasfondue eruit. Garminneke weet ervan. Na zo’n slechte nacht en een lage body-batterij krijg ik allemaal tips. Ze stelt voor dat ik vandaag een dutje doe. En: “neem tijd om te ontspannen of aan yoga te doen”.
Yoga kan in Langweer. Dat weet ik dan weer, Garminneke niet. Wieke Wiegersma geeft op maandagavond Yogales in de Hoekstien en ik hoor daar goede verhalen over. Het is mooi om door zulke technieken te ontspannen en dichter bij jezelf te komen. Van harte aanbevolen, ook door Garminneke!
Ik heb andere manieren om te ontspannen: muziek maken, lezen, schaken, wandelen, fietsen of tennissen. En door in mijn dagboek te schrijven. Die laatste tip kent Garminneke niet, maar ook dat brengt me weer dichter bij mezelf. Vandaag moet ik maar tijd voor dat soort dingen nemen als deze column af is.
In retraite gaan is ook een goede optie. Dichtbij kan dat in Nij Kleaster in Jorwert, een ochtend, een weekend, een midweek of een week. Elke woensdagmorgen om 9:30 uur staan daar in de eeuwenoude Redbadtsjerkeeen stel stoelen in een kring rond kaarsjes voor het ‘ochtendgebed’. Iedereen is welkom. De deelnemers worden stil, er worden kaarsen aangestoken en er klinkt een simpel lied. Er wordt een tekst gelezen uit een van de religieuze tradities. En dan is er opnieuw stilte. Mensen met heel verschillende achtergronden voelen zich er thuis: zowel mijn orthodoxe ouders genoten ervan, als mijn humanistische collega. Na afloop wordt er koffiegedronken met zelfgebakken taart. En dan wordt er een uur gewandeld. De groep vormt tweetallen, liefst tweetallen die elkaar nog niet kennen. De eerste twintig minuten loop je in stilte, daarna word je uitgedaagd om met je wandelmaatje in gesprek te gaan over een levensvraag die je beurtelings elkaar stelt. De wandeling eindigt weer in de Redbadtsjerke met een gezamenlijke lunch, waarbij de door iedereen voor zichzelf meegebrachte boterhammen met elkaar worden gedeeld, aangevuld met soep van Nij Kleaster.
Langer dan een ochtend in retraite kan daar inmiddels ook. In it Westerhûs, een oude boerderij die sober maar schitterend is verbouwd kun je als gast logeren.
Ik heb de rijkdom van Nij Kleaster leren kennen en kan ook dat van harte aanbevelen. Niet iedereen zal er heen gaan, net zomin als iedereen aan Yoga doet of geregeld een kerkdienst bezoekt. Maar in elk geval geldt de oude wijsheid die mij door de moderne technologie van Garminneke wordt ingepeperd: neem op tijd rust, op wat voor manier ook. Daar word je beter van!
Aart Veldhuizen